من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و ....
هر که عاشق من شود من نیز عاشق او می شوم و هر که من عاشق او شوم او را خواهم کشت و هرکه من او را بکشم دیه ی او بر گردن من است و هرکسی دیه اش بر گردن من باشد پس خود من دیه ی او هستم!
خودت به او دل می دهی و خودت دل از او می بری و آنگاه دلبرده را جان می ستانی و در آغوش می کشی!
خودت می آوری و می بریش!
هان! انسان را بگو... غرق در دنیای خود است! حال آنکه کسی چشم به راه اوست و سالها منتظر او می ماند که مگر روزی چشم خود را باز کند و او را ببیند! عشقش را درک کند... چه بگویم؟
عبد را بگو! تصور می کند که او منتظر است... او، عاشق است... او، التماس معبود می کند...
از آشوب دل معبود خبر ندارد... از خون دل خالق خویش غافل است!...
این است که به موسای خود می گویی : ای موسی! گاه مدتها منتظر بنده ی گنهکارم می مانم که از گناه خویش توبه کند و دوباره به آغوش من بازگردد و آنگاه که توبه کرد من تمام گناهان او را ببخشم و جای آنها برای او حسنه بنویسم!
الهی من خود را "بی معرفت" لقب دادم. آنرا از من بپذیر و این نام را در لوح محفوظ خود در عرش بنویس! که مرا معرفتی و مرامی می بایست می بود که نبود!
یا زهرا
امروز روز عید است.. عیدتان مبارک
امروز صورت شیعه خندان و دلش آکنده از غم است. امروز روز حقی است که غصب شد و سخنی است که بر زمین ماند و عهدی است که شکسته شد و نعمتی است که شکرش ضایع گشت... امروز روز عید ولایت است.
آنچه آشکار است، غربت است... ۲۵ سال عمر پر برکت عالمی است که علم آسمانها و زمین در دست اوست! ۲۵ سال از عمر انسانی است که می توانست با خلافت بر مسلمین تا انتهای عالم هستی انسان را بالا ببرد! ۲۵ سال عمر شیر خدا، گوش خدا، چشم خدا، پای خدا،... بیست و پنج سالی که می شد چه بشود و به دلیل هوس بازی های انسانهایی نادان چه شد!!؟
باب علم پیغمبر... ۲۵ سال خار در چشم و استخوان در گلو ساکت ماند و هیچ نگفت! دلش خون شد!
در سحرگاه روز ۱۹ رمضان از علی (ع) نقل شده است که:
قبل از نماز صبح منتظر اذان بودم که چند لحظه خواب چشمانم را ربود، در خواب رسول خدا را دیدم و به ایشان از رنج ها و ظلم هایی که امت بعد از ایشان در حق من روا داشتند شکایت کردم. پیغمبر (ص) فرمود: آنها را نفرین کن گفتم: خدا بدتر از من را بر آنها مسلط کند و بهتر از آنها را نصیب من گرداند.
عیدتان مبارک... یاد غدیر بخیر...
عده ای اینگونه دلش را خون کردند و عده ای...
می گویند زخمی که دوست به دل می زند بدتر از زخمی است که دشمن میزند!
چقدر دلت را سوزاندم علی جان!!!! چقدر با بی مهری و بی وفاییم بر جانت زخم زدم!!! چگونه به روی تو نظر کنم یابن ابی طالب؟! من کجا و شیعه شما بودن کجا؟ من کجا و محب شما بودن کجا؟ من کجا و محب محب شما بودن کجا؟
یا زهرا
تصمیم گرفتم بنویسم و درد دل خود را با قلم تقسیم کنم شاید که مرهمی برای دل باشد و انگیزه ای برای قرب به او... که نوشتن انسان را به تفکر و تذکر مجبور می کند.
در مورد اسم وبلاگ هم یکم بد شد... متاسفانه bimarefat.blogsky.com را قبلا ثبت کرده بودند! مجبور شدم i را حذف کنم! اگر خدا بخواهد دومین آنرا ثبت خواهم کرد.