وَمَا تِلْکَ بِیَمِینِکَ یَا مُوسَى (۱۷) قَالَ هِیَ عَصَایَ أَتَوَکَّأُ عَلَیْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَى غَنَمِی وَلِیَ فِیهَا مَآرِبُ أُخْرَى (۱۸) ... اذْهَبَا إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى
(۴۳) فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَّیِّنًا لَّعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشَى (۴۴) ...
وقتی موسی به وادی مقدس طوی رسید. خداوند به او فرمود : کفش هایت را در بیاور! همانا من خدای تو هستم که با تو سخن می گویم...
- موسی چه در دستت داری؟؟؟!!!
- گفت: این عصای من است... به آن تکیه میکنم و گوسفندان خودم را هدایت می کنم و کارهای دیگری نیز با آن انجام می دهم.
تا آنجایی که می فرماید:
تو را مامور می کنم که به نزد فرعون بروی و او را هدایت کنی. پس با او به نرمی سخن بگو...
معلم می گفت: چرا خداوندی که خالق هستی است، از بنده ناتوان خود می پرسد که چه در دست اوست؟
بعد که چهره های مات و مبهوت ما را می دید جواب می داد: تا به حال شده که در خیابان دوست قدیمی خود را ببینی که سالهای او را ندیدی! وقتی او را می بینی سر صحبت را باز می کنی و از هر مطلب ریزی، برای بیشتر صحبت کردن با او استفاده می کنی.
خداوند می خواهد با بنده خود، با عشق خود، با ساخته دست خود صحبت کند. شگفتا که خود را تا مقام ناتوانی بنده خود پایین می آورد و مثل بقیه انسانها با او سخن می گوید! (مثل خود انسان که تا نوزادی را می بیند با درآوردن شکلک ها و صداهای گوناگون، جدا از شخصیت خود، خود را پایین می آورد تا نوزاد زبان او را بفهمد و با او ارتباط برقرار کند)
موسی را بگو که او هم نیز در جواب دادن به یک جمله اکتفا نمی کند و بعد از اینکه می گوید "این عصای من است" باز هم ادامه می دهد و می گوید : با آن گوسفندانم را هم می چرانم و ....
معلم می گفت: فرعون که بود؟ پادشاه مصر، همان کسی که خودش را رب اعلی خوانده بود، مردم را مجبور به پرستش خود می کرد!
حال او می فرماید: با او به نرمی سخن بگو... با بنده من به نرمی سخن بگو شاید که دست از این کاراش بر داره!!
اینها صدای معلمی است که هنوز صدای دلنشینش در قلبم جا دارد... چه معلمی بود... برایمان قرآن را به زبان عاشقی روایت می کرد. خدا خیرش بدهد... این آن معلمی بود که می بایست دستش را بوسید. خدا بگم چیکارش نکنه! ما رو عاشق کرد و یه عمر ما رو انداخت تو عالم عاشقی! معلم هر جا هستی سلامت باشی...